შესავალი

წლებია უკვე ასეთი ტრადიცია მაქვს - სანამ სახლიდან გავალ და თბილისისთვის ესოდენ ჩვეულ და დამახასიათებელ ჰეტერონორმატიულობაში ჩავეფლობი, ერთ საათს მაინც ვიტოვებ ხოლმე იმისთვის, რომ კომპიუტერთან ცხელი ყავით მოვკალათდე The L Word-ის რომელიმე სერია ჩავრთო და ინტერნეტში საინტერესო სიახლეები მოვძებნო -  მაგალითად,  კიდევ ვინმე ცნობილმა ადამიანმა ხომ არ გააკეთა ქამინგ აუთი ან რაიმე ახალი თემატური ფილმი ან წიგნი ხომ არ გამოჩნდა.


ადამიანები, რომლებთანაც დღის მანძილზე მიწევს ურთიერთობა, სისტემატიურად განიხილავენ საკუთარ ქმრებსა და საქმროებს. ისინი ხაზგასმულად "ნორმალურები" არიან და სავარაუდოდ თვლიან, რომ მეც ასეთივე ხაზგასმულად "ნორმალური" მინდა ვიყო, მაგრამ რატომღაც არ გამომდის. თუ ასე, 35 წლამდე (მაქსიმუმ) არ გამიმართლა და არ გავთხოვდი, საბოლოო ჯამში მათზე ნაკლები ქალი ვიქნები. პირადი ცხოვრება მე არ მაქვს, და ჩემს ორგანიზმში სპერმის ჯანსაღი რაოდენობა თუ არ შევიდა მალე ხასიათზეც დამეტყობა (ჭარბთმიანობაზე რომ არაფერი ვთქვათ). ეს არის ის დასკვნები, რომლებსაც ჩემს გარშემომყოფთა თვალებში ვხედავ ხოლმე.. არადა გულდასაწყვეტია ასე რომ ფიქრობენ... გულდასაწყვეტია იმიტომ, რომ მე ბედნიერი ადამიანი ვარ და შესანიშნავი პირადი ცხოვრება მაქვს. ამას გარდა, გამაჩნია საკუთარი.. მოდით, თემი დავარქვათ.. ჰო, გამაჩნია საკუთარი თემი და კულტურა, რომელსაც ამ თემთან ვიზიარებ და რომელსაც ჩემი სექსუალობა განაპირობებს.

საკუთარი სექსუალობის ძიება და მასთან დაზავება ძალიან მრავალფეროვანი და ინდივიდუალური პროცესია. მე ღრმა ბავშვობიდან მიზიდავს ქალი. ამას არავინ აქცევდა ყურადღებას იმიტომ, რომ ბავშვური შეყვარებულობა და აკვიატება საგანგაშოდ არ მიიჩნევა ხოლმე, ხოლო მაშინ, როცა უკვე მე თვითონ გამიჩნდა ეჭვები, ამ ჩემი ”ჩვევის” შენიღბვა ვისწავლე. იმ დროიდან მოყოლებული წიგნებს მეტწილად იმ შემთხვევაში ვუდებდი გულს, თუკი რომელიმე ქალი პერსონაჟი მომეწონებოდა, ფილმებიც სრულიად უინტერესო ხდებოდა თუკი მთავარი მოქმედი პირი მამაკაცი იყო და ირგვლივ უსახური მდედრობითი სქესის გარემოცვა ყავდა. სკოლაში, მაშინ, როცა ჩემი თანაკლასელები Backstreet Boys-ის ბიჭებზე მასტურბირებდნენ (ოღონდ ჯერ მგონი არ იცოდნენ მასტურბაცია რა არის), მე ეს მიკვირდა, თუმცა განსხვავებულად გამოჩენის შიშით ხმამაღლა არაფერს ვამბობდი. ასე ვიზრდებოდი და მე თვითონაც დიდი დრო დამჭირდა იმის გასაცნობიერებლად, რომ ჩემი კულტურა საკუთარი ხელით ავაწყვე ქალის, როგორც ცენტრალური ელემენტის, გარშემო. კიდევ უფრო რთული აღმოჩნდა იმ აზრთან შეგუება, რომ ქალები ფიზიკურად მიზიდავს, თუმცა ამაზე სხვა დროს.

მოკლედ რომ ვთქვა, ცოტა ვიარე თუ ბევრი, ბოლოს და ბოლოს მივხვდი, რომ საკუთარი თავისთვის წინააღმდეგობის გაწევას აზრი არ ჰქონდა - ქალი ისაა, რაც ყველაზე მეტად მიყვარს ამ ცხოვრებაში. ქალი ჩემი თემიცაა და კულტურაც.

სწორედ ამიტომ მწყდება ყოველთვის გული იმ ფაქტზე, რომ ლესბოსელი, ბისექსუალი, ტრანსგენდერი და საერთოდ ქუიარ (queer) ქალები ქართულ სივრცეში უხილავ ჯგუფად რჩება, არადა ჩვენ საკმაოდ ბევრნი ვართ.. ვერც კი ვხვდებით,  რამდენად ბევრნი.. ვირტუალური სივრცის საკუთარი დიდი ნაგლეჯი გვიკავია, ამოჩემებული კლუბები და ბარები გვაქვს, ქუჩაშიც ვართ და პარკებშიც, უბრალოდ ყველგან სიფრთხილეს ვიჩენთ, ყველგან გარდა საკუთარი კუთხისა, თუკი ასეთი გაგვაჩნია. მიუხედავად ამ უხილავობისა ჩვენ არა მხოლოდ ვარსებობთ, არამედ ვცოცხლობთ. ჩვენი კულტურა, რომელსაც ასე ვებღაუჭებით, ჩვენი კავშირები იზრდება, მყარდება და ვითარდება.

რამდენად ნაყოფიერი იქნება ეს ბლოგი, ბევრადაა დამოკიდებული მის მკითხველზე. გახსნილი ვარ ნებისმიერი საინტერესო თუ უინტერესო კომენტარისადმი, მთავარია არ იყოს ძალადობისა და სიძულვილის გამოვლინება.

მაშ ასე...